Çox da böyük olmayan bu evdə bir neçə nəfər yemək stolunun arxasında oturmuş, sanki bizi gözləyirdilər.
“Gəlin çıxın ay qardaş, harda qaldınız, iftar vaxtından bir neçə dəqiqə keçiree” deyə digərlərindən nisbətən yaşlı olan biri bizi qarşıladı. Arxasına düşüb gəldiyim sürücü ilə qucaqlaşıb görüşdü, mənim kimliyimlə maraqlanmadan, stol arxasında mənə bir yer göstərdi. Özləri isə namaz qılmağa başladılar. Mən isə nə oruc tutmuş nə də namaz qılmağı bacarırdım. Az sonra hamı süfrə arxasında əyləşib, iftar açdılar. Maşınını vurduğum sürücü isə mənlə üzbəüz oturmuşdu. Yemək yeyə -yeyə dostları ilə söhbət edir, arasıra mənə də diqqət ayırırdı.
-Hə, buyur eşidirəm indi, nə deyirdin bayaqdan?-deyə birdən mənə yönəldi.
-Necə nə deyirdim?! Maşınını vurduğumu bilmirsən? Hesab-kitab edək, nə qədər zərər dəyibsə, ödəyim ya da aparaq ustaya düzəltsin.
-Boş ver qardaş, halal xoşun olsun.. Nə hesab kitabı?-deyə yeməyə davam edir, arabir stol ətrafında deyib gülən dostların söhbətinə müdaxilə edirdi. Az sonra yenə mənə qayıtdı:
-O hadisə olmasaydı, indi sən burada bizimlə bu mübarək məclisdə iştirak etməyəcəkdin. Təki əzilən dəmir olsun. Çörəyini ye.
Onun bu sözləri, mənə qarşı bu insanların doğma münasibəti içimdə təsvir edə bilməyəcəyim bir duyğu yaratdı. O duyğunun nə olduğunu bilmirəm, bildiyim yalnız odur ki, olduqca şirin duyğu idi. Özü də çox şirin.
Az sonra mən məclisdə oturan insanlarla bir -bir tanış oldum.
O vaxtdan bir neçə il keçib və biz hər Ramazan ayı bir yerdə iftar məclisi təşkil edir, bir-birimizlə görüşürü. Necə deyərlər “Könül məhəbbət istər, iftar bir bəhanədir”. Artıq oruc tutur, namaz da qılıram.
Bəli, dinimiz, bizim milli mənəvi dəyərlərimizin ayrılmaz bir parçadır. Bu dəyəri yaşamaq və yaşatmaq üçün hansısa yad ünsürlərdən bəhrələnməyə, kimlərinsə təsirinə məruz qalmağa gərək yoxdur. Bu gün Azərbaycan xalqı öz dəyərlərinə yüksək şəkildə sahib çıxaraq onu nəsildən nəsilə ötürür. Bu gün Azərbaycan xalqı bu ülvi dəyəri mükəmməl şəkildə yaşatmağa qadirdir.
